Prawie jak Hitchcock

Pierwsza noc w nowym domu. Taka na próbę, bo jeszcze nie wszystko gotowe. 
Cudowny letni wieczór, choć da się już wyczuć chłód nadchodzącej jesieni. Fajnie jest usiąść z kieliszkiem wina i się zadumać, albo zwyczajnie nie myśleć o niczym. Po prostu być. Żeby było jeszcze przyjemniej rozpalamy na tarasie meksykański kominek. Ogień miło strzela, świerszcze cykają, wino w kieliszku w świetle płomienia nabiera pięknego rubinowego koloru….raj!

Tak....

raj.....

dopóki nie zaczęło się ściemniać.  

Najpierw zleciały się różne nocne owady, ćmy i inne muszki. Co prawda nie przepadam za nimi, ale to norma, wszak dom przy lesie, a światło zapalone. 

Nagle przyleciało jakieś bydlę. Za nim drugie, trzecie…… Mój facet mówi „zwiadowcy!”. Zwiadowcy? Raczej nalot. Sępy cholerne, na wino pewnie przyleciały, bez zaproszenia.
Czym prędzej wbiegamy do wnętrza i gasimy światło na zewnątrz, żeby się pozbyć niechcianych gości. I pewnie wszystko byłoby ok, gdyby nie jeden szczegół, 

detal, 
drobiazg.

Okno w kuchni było UCHYLONE. 

Krótko mówiąc my do środka to i one do środka. Co tu robić, co tu robić! 
Szybka decyzja i zmiana oświetlenia. 
Iluminacja na zewnątrz, mrok w środku. Uffff.....pomogło. Odleciały.

Zamknęłam szczelnie wszystkie okna i drzwi. W życiu na zewnątrz nie wyjdę! Przynajmniej nie tej nocy. Pewnie się gdzieś tam w mroku czają i czekają na nasz ruch. W środku przynajmniej jestem bezpieczna. Taaaaa.....bezpieczna..... Kiedy zapaliliśmy światło wewnątrz domu najeźdźcy powrócili.  Te bydlaki zaczęły dobijać się, pukać w okno. Przypomniało mi się nagle, że w sypialni okno jest otwarte. Co prawda jest tam moskitiera, ale co to dla takich bestii, dwa gryzy i furtka gotowa. Leżę i z niepokojem nasłuchuję. Duszno jak cholera i tylko słychać te puk.....puk....puk......

Mamy SZERSZENIE!!!

Ps. I jakby ktoś pytał jak mi pierwsza noc na nowym miejscu minęła powiem, że było gorrrąco ;) 

Ps.2  Polubiła mnie też kuna i przeżarła przewody od spryskiwaczy w aucie i rozszarpała matę wygłuszającą silnika.

Ps.3 Może otworzę ZOO?

Stare krzesło

Remontów i przeróbek ciąg dalszy, a jak to przy tego typu pracy, myśl ucieka zupełnie gdzie indziej. Kiedy tak szlifowałam stare krzesło, pomyślałam sobie jak dobrze, że jest drewniane, solidne.  Mogę z nim zrobić wszystko, pomalować, oszlifować, odświeżyć i będzie jak nowe.
I choć ma już wiele lat, będzie mi służyć dalej. 

Może to głupie porównanie, ale pomyślałam sobie, że z takim meblem jest trochę jak z facetem. Mebel może być solidny, drewniany, taki któremu zarysowania, czy ślady użytkowania dodają tylko klasy. Taki mebel na lata.

A może też być oklejony słabym laminatem, który bardzo szybko niszczy się, obłazi, ukazując swoje prawdziwe paździerzowe wnętrze. Może i śliczna była ta okleina, ale tylko przez chwilę....

Hmmm…..i tu określenie „chłop jak dąb” nabiera nowego znaczenia.  Wszak drewno dębowe jest wytrzymałe i piękne. I z tego co wyczytałam podobno łatwo poddaje się obróbce.

Ideał ;)))

Jedynka, dwójka czy ósemka?

Remontuję, wykańczam dom. A może on mnie wykańcza, bo wlecze się to jak krew z nosa.

Ambitnie postanowiłam sama zaprojektować kuchnię, szafki do łazienki  i zamówić wszystkie niezbędne elementy. Stolarz miał je tylko złożyć.

Kurczę! Nie myślałam, że to takie trudne. I nie w sensie pomysłu, czy rozrysowania projektu. Trudne, bo rozmowy z „fachowcami” potrafią naprawdę pozbawić człowieka energii. Dlaczego? Już opowiadam.

Miejsce akcji - sklep z płytami meblowymi

Bohaterowie:

Sprzedawca – nazwijmy go Bogdan

No i ja, dumna z siebie, że tak pięknie cały projekt przedstawiłam i rozpisałam. 
Podaję panu kartkę z uśmiechem 
- chciałabym zamówić takie elementy

Pan Bogdan patrzy w kartkę, mruczy, szarpie wąsa i zaczyna wklepywać dane w komputer. Pisze, pisze, pisze i raptem pada pytanie
- jakiej grubości obrzeża? Jedynka, dwójka czy ósemka?

- wie pan, to do łazienki, to może najgrubsze poproszę

- wszystkie są wodoodporne

- a jak pan myśli, które będą najlepiej wyglądać?

- to pani składa zamówienie, nie ja

- hmmmm….a jakie najczęściej zamawiają inni ludzie?

- rzecz gustu

No to mi pomógł!!  
- to może te grube, będą mocniejsze

Pan Bogdan wklepuje dalej dane, ja intensywnie myślę, czy aby na pewno dokonałam dobrego wyboru. Macam meble znajdujące się w zasięgu mojego wzroku, przyglądam się obrzeżom i nabieram wątpliwości

- wie pan co? To może ja się skonsultuję z moim stolarzem i najwyżej później  zamienimy te obrzeża, co?

Pan Bogdan gwałtownie odrywa ręce od klawiatury

- proszę! Niech pani dzwoni!

Oj nie był to radosny ton. A ja  niestety, jak na złość, nie miałam przy sobie telefonu.

- to ja w takim razie jednak chciałabym zmienić decyzję, niech będzie to cienkie obrzeże – powiedziałam, na przekór zasadzie „łatwiej kijek pocieniować, niż go potem pogrubasić”

- no tak! Wszystko od nowa! – rzekł pan Bogdan, gdyż kilka cyfr zdążył wpisać. Mrucząc pod nosem zaczął energicznie uderzać w klawisze i wpisywać "wszystko od nowa".

I nawet zaczęłam mieć już nadzieję, że dalej pójdzie jak po maśle, kiedy usłyszałam:

- którą białą płytę pani wybiera?

- dziesiątkę - odpowiedziałam, pamiętając, że takiej grubości ma być płyta

- dobrze, ale który kolor

Już chciałam odpowiedzieć, że przecież biały, ale nie zdążyłam, bo pan Bogdan dodał:

- mamy siedem odcieni białego

Nożeszwmordę!

- a pan by nie doradził?- chciałam jak najszybciej zakończyć to spotkanie

- już ja raz doradziłem, a potem musiałem płacić
Pokornie wróciłam na halę sprzedaży i zaczęłam się wgapiać w te biele próbując dostrzec czym się różni biel polarna od bieli alaska. Aż mi kark zesztywniał od tego zadzierania głowy, więc wróciłam i mówię pewnie 
- 511 poproszę
- a nie proszę pani - odrzekł pan Bogdan z uśmiechem - takiej nie mamy w dziesiątce
Kur.....motylanoga!!!
Scenariusz się powtórzył. Wróciłam, zbadałam wnikliwie temat i dokonałam odpowiedniego już wyboru, tym samym finalizując zamówienie.

I sama już nie wiem czy pan Bogdan nie lubi tej swojej pracy, czy może chciał pokazać jak trudne jest to, czym się zajmuje.....

Przy składaniu mebli okazało się, że brakuje mi jednego, małego elementu, jednej małej listewki.
Nie pójdę tam, za cholerę, choćby nie wiem co nie pójdę po tę listewkę. Niech stolarz coś wymyśli.

Odloty

Bociany już dawno odleciały. Niedługo w daleką podróż wyruszą dzikie gęsi i żurawie. Jesień. 

Przyszła też pora na mnie. Nie wyrabiam się, brakuje mi czasu na prowadzenie tego bloga, na wizyty u Was. A nie chcę tego robić byle jak, na odwal się, bo bylejakości nie lubię. 

Przede mną duży remont i będę potrzebowała mnóstwa czasu na wymyślanie, projektowanie, szukanie materiałów. W zasadzie, to wymyślanie, to już trwa :)

Tak więc odlatuję, pewnie na dłużej. Nie chcę mówić, że na zawsze, bo tego nigdy nie wiemy.  

Jeszcze tylko mój ostatni "odlotowy" ;) obrazek.

A w październiku Kortez w Białym....już się nie mogę doczekać...

Isla Canela

Miało być o Krzysztofie Kolumbie i jego bytności w Klasztorze w La Rábida, ale kiedy usiadłam przy komputerze i zobaczyłam ile musiałabym się natłumaczyć (z hiszpańskiego, bo po polsku niewiele można znaleźć) to mi się zwyczajnie odechciało ;)

Będzie więc o Isla Canela, o plażach, muszelkach, białych miasteczkach. Będzie letnio, leniwie i wakacyjnie. Wszak dzień mamy letni, upalny.

Isla Canela - Cynamonowa Wyspa - piękna nazwa. Kiedyś, właśnie tu przybijały do brzegu hiszpańskie statki ze zdobyczami z Nowego Świata, które na pokładzie miały najczęściej srebro, złoto, kamienie szlachetne, kakao, przyprawy i inne egzotyczne dobra. Jak mówi legenda, jeden z takich statków, pełen przypraw, rozbił się u brzegu lądu a z jego wnętrza do wody zaczął wysypywać się cynamon. Przyprawa zabarwiła wodę i osiadła na plaży, mieszając się z piaskiem. Wskutek tego, przez wiele lat, nad całym wybrzeżem roztaczał się cudownie słodki zapach cynamonu. I stąd nazwa tego miejsca - Isla Canela. 

Wierzyć, nie wierzyć, ale faktycznie dziwnie w niektórych miejscach wygląda ocean. Jakby w nim jeszcze ciągle dryfował cynamon :)

No i te plaże.....w życiu nie widziałam tak ogromnej piaskownicy. 

Mało tego, w czasie odpływu (a dzieje się to chyba co 5 godzin) plaża powiększa się o kolejne kilkaset metrów odkrywając piękne muszle. 

 Czerwoną strzałką oznaczyłam miejsce, gdzie znajdują sie leżaki

i parasole. Podczas przypływu woda sięga aż tam.

Ach no i coquinas, wszyscy ich szukają, kiedy tylko ocean się cofnie. 

Najpierw nie wiedziałam o co chodzi, co robią Ci ludzie kręcący piętą w piasku? Tańczą cumbię? Okazało się że zbierają coquinas, na kolację do białego schłodzonego wina jak znalazł. 

Isla Canela to także cisza, śpiew ptaków, oaza spokoju. I oby tak było, jak najdłużej. 

No i piękne, czyściutkie, zadbane, małe białe miasteczka. Zwróćcie uwagę jak mało ludzi na ulicach. 

I tylko bociek nie śpi, czuwa

no i pies fryzjera ;)

Dla Cię Fibulo fragment przygotowywanej "wystawy" :)

Ten jeden dzień w Sewilli....

...to było jak sen. Sen pełen kolorów, dźwięków, smaków, zapachów....ech...

Zaczęłam od Plaza de España (Plac Hiszpański)......cudo!!!

Cały kompleks (autorstwa Anibala Gonzaleza) powstał na Wystawę Iberoamerykańską w 1929 roku. Przepiękny, ozdobiony mozaikami, z jeziorkami (po których można pływać łódką) i czterema mostami, które symbolizują królestwa - Kastylię, León, Navarrę oraz Aragonię. 

Plac otoczony ławkami oraz ceramicznymi „obrazami”, przedstawiającymi  48 hiszpańskich prowincji w kolejności alfabetycznej z najważniejszymi wydarzeniami w ich dziejach. 

A co najważniejsze flamenco, które rozbrzmiewa zanim jeszcze odkryjesz te wszystkie cudowności. Idziesz za dźwiękiem i nagle dopada Cię to wszystko, muzyka, obraz, i czujesz tylko ciary i chcesz tam zostać jak najdłużej. 

Tak przy okazji warto wspomnieć, że kręcono tu "Gwiezdne wojny - Mroczne widmo", a Sacha Baron Cohen jako tytułowy "Dyktator" miał tu swoją siedzibę.

Kolejny ważny punkt Sewilli, to Katedra de Santa Maria. Już na etapie projektowania Alonso Martinez powiedział - "Będzie tak ogromna, że ci, co ją zobaczą ukończoną, wezmą nas za szaleńców". No i tak się stało, dziś uznawana jest za największą świątynię chrześcijańską w Europie . Jej wnętrze robi ogromne wrażenie. Ogromny ołtarz (18,2 m szerokości i 27,8 m wysokości), rzeźbiony przez ponad 80 lat, pokryty trzema tonami złota.

Srebrna Monstrancja mająca 4 metry wysokości, ważąca niemalże pół tony. 

Grobowiec  ze szczątkami Krzysztofa Kolumba. 

Ponoć Kolumb nie chciał leżeć w hiszpańskiej ziemi, no i nie leży. Jego szczątki złożone są w trumnie unoszonej przez cztery postacie symbolizujące królów Kastylii, Aragonu, Leonu i Navarry.

Tuż obok Katedry - La Giralda, najbardziej chyba rozpoznawalny budynek w Sewilli. 

Budowa Giraldy rozpoczęła się w 1184 roku i trwała 12 lat. Na samym początku wieża pełniła funkcję minaretu meczetu Almohadów, a do jej budowy wykorzystano elementy pochodzące z rozbiórki budowli w starożytnym rzymskim mieście Italica. 

Wewnątrz nie ma schodów. Są pochylnie, bardzo wygodne. Trzydzieści pięć ramp, po których kiedyś muezin wjeżdżał konno na sam szczyt, aby wygłosić wezwanie na modlitwę. 

Część pochodząca z czasów muzułmańskich zachowana do dnia dzisiejszego jest wysoka na 51 metrów. Pozostała część pochodzi z późniejszych epok, głównie hiszpańskiego renesansu. Cała wieża ma ok 100 metrów wysokości. 

Na samym szczycie widnieje siedmiometrowa rzeźba Giraldillo, od hiszpańskiego girar - kręcić się (gdyż rzeźba obraca się wokół własnej osi kiedy powieje wiatr). Jest to postać kobiety stojącej na wielkiej kuli, trzymającej w jednej dłoni liść palmowy a w drugiej sztandar,  symbolizującej zwycięstwo wiary chrześcijańskiej nad muzułmańską.  

Z góry rozpościera się piękny widok na całą Sewillę

I może jeszcze Barrio de Santa Cruz, stara dzielnica żydowska, gdzie urodził się słynny Don Juan, piękne klimatyczne miejsce, taki nasz krakowski Kazimierz :)

Ciekawą budowlą są Setas de la Encarnación (Metropol Parasol), czyli grzyby, znajdujące się blisko starego miasta, przy Plaza de la Encarnación. Zaprojektowane przez niemieckiego architekta Jürgen Mayer-Hermanna są największą na świecie drewnianą konstrukcją.   

 

Kojarzą mi się bardziej z plastrami miodu, no ale z artystą dyskutować nie będę. 
Z językiem na brodzie tu doleciałam, bo było piekielnie gorąco, ale musiałam je zobaczyć. Mega, nie?

I jakby ktoś się kiedyś w okolicy znalazł, to polecam bar tapas. Genialne jedzenie!!!

Czy tu wrócę? Na bank! Wybiorę tylko jakiś wiosenny weekend. Zamieszkam w starej części miasta, w jednej z tych wąskich uliczek. Obejrzę to czego nie zdążyłam zobaczyć. No i pójdę na spektakl flamenco, koniecznie!